Από την Μαρία Δεναξά

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στην ζωή σου και τους βλέπεις μόνο όταν βγαίνουν απ αυτήν κλείνοντας πίσω τους αθόρυβα την πόρτα. Η προσγείωση ανώμαλη στο πεδίο της απουσίας. Συνειδητοποιείς την απώλεια. Αιωρείσαι στο κενό της σιωπής. Σε παρόντα χρόνο ζωντανεύουν αναμνήσεις που πίστευες β’διαλογής. Σε παρελθόντα σε κυριεύουν ελάχιστες εικόνες, αμέτρητες συζητήσεις, πολύτιμες στιγμές.

Πριν μας διαγράψει ο χρόνος, η σκέψη διυλίζει τον κώνωπα και την κάμηλον μαζί. Διακρίνεις ετερώνυμους πόλους, μια ισχυρή έλξη και στο μέσο ένας σωρός απο κόκκινες γραμμές. Ανακαλύπτεις, αποκαλύπτεις κι αποκαλύπτεσαι. Οχι σ εκείνον, αλλά σε σένα που κοιτάς την πόρτα ερμητικά κλειστή. Στην σκιά του δυσνόητου διφορούμενου αναρωτιέσαι τι δεν είχες καταλάβει. Μετανιώνεις. Μετανιώνεις που δεν ρώτησες, δεν έμαθες, δεν μίλησες, δεν τόλμησες, δεν γεύτηκες.

Για τον φίλο που έχασα;